akcji, czyli "szybkiego" kina; drugie - kina "wolnego". Szybkie tempo w pewnym sensie zniewala widza, ponieważ całkowicie angażuje uwagę, przede wszystkim na poziomie zmysłów, ściśle kierując jego percepcją. Nieustające "dzianie się" nie pozostawia czasu do namysłu. Wolne tempo - przeciwnie - daje widzowi wiele samodzielności, sprzyja refleksji i odbiorowi pogłębionemu, wychodzącemu poza prostą identyfikację obiektów, zdarzeń na ekranie i ich podstawowych powiązań. Może dlatego na wolne tempo mogą sobie pozwolić tylko wielcy mistrzowie, bo banał i pustka zostają wówczas łatwo obnażone.<br>Naprawdę interesujące jest jednak pytanie, w jaki sposób tempo może funkcjonować w filmie, jak może być w nim wykorzystane, jak splata się z