specyficzna forma wypowiedzi, ale także jako swoisty sposób organizowania dyskursu, był podstawową inicjatywą hermeneutyczną, która miała ułatwiać przeniknięcie w niepowtarzalny świat duchowy pisarza i mówienie o nim w taki sposób, jakby krytyka nie dzielił od niego żaden dystans. Krótko, portret literacki był tym gatunkiem, który stał się domeną najszerzej pojmowanej identyfikacji. <br>I to ona właśnie decydowała o jego charakterze, portret bowiem pozwalał na utożsamienie nie tylko z konkretnym utworem czy z konkretną właściwością dorobku danego pisarza, z jakimś owego dorobku wybranym aspektem, pozwalał na ogarnięcie całości. Tej całości, w której podmiot literacki tworzył jedność z artefaktem. Owo ogarnianie całości nie równało