większe zakłady rzemieślnicze. Właściwy minister wyznaczał tzw. jednostkę wiodącą w danej branży (możliwe było też grupowanie branżowo-terenowe), która uzyskiwała - przede wszystkim poprzez stosowanie prawa powielaczowego - szerokie możliwości oddziaływania na poszczególne podmioty gospodarcze.<br>W drugiej połowie lat siedemdziesiątych, po 25 latach totalnego zawłaszczania przez państwo sfery gospodarki i nieustannego głoszenia ideologicznie uzasadnianej wyższości przedsiębiorstw państwowych nad prywatnymi, gospodarka polska pogrążała się w kryzysie, z którego nawet jej partyjni szefowie nie widzieli sensownego wyjścia. Spirala kornaiowskiej "gospodarki niedoborów" rozkręcała się w tempie i sposobie pozbawionym jakiejkolwiek kontroli. Kwestia głębokich, zasadniczych reform ustroju gospodarczego, w szczególności prowadzących do zwiększenia eksportu i zahamowania narastającego