w miejscu gdzie, jak mi się wydawało, rano widziałem dwa koguty. Gdy wróciłem zza rzeki budka dla Mariusza była już gotowa.<br> Następnej nocy postanowiliśmy skrócić sobie drogę przez pola. Jak wiadomo wszystkie ogrodzenia mają to do siebie, że w miarę marszu są coraz wyższe. Wysokość ta zwiększa się tym bardziej, im bardziej się człowiek zmęczy. Wpółżywy, z rozdartymi o druty spodniami dotarłem do budki za rzeką. Zakopałem się cały w sianie i czekałem. I usłyszałem, i zobaczyłem "swoje" dwa koguty. Były bliżej niż kiedykolwiek. Emocje rosły! Szabas pozwolił trochę uspokoić nerwy. Zagrały znowu. Podczas harców nieraz zbliżały się do zaczarowanej granicy marzeń