ekologii człowieka wydzieliły się bowiem dwa kierunki: biologiczny i antropologiczno-kulturowy. W pierwszym z nich przedmiotem zainteresowań ekologii człowieka są skutki oddziaływania zmiennych zewnętrznych (klimatu, nawyków żywieniowych, statusu społeczno-kulturowego itp.) na organizmy ludzkie, ich stan zdrowotny, rozwój fizyczny, dzietność itd. Jest to więc stricte bioekologiczna dziedzina wiedzy o dużych implikacjach praktycznych, zwłaszcza w stosunku do nauk medycznych. W kierunku drugim - antropologiczno-kulturowym, reprezentowanym m.in. przez Deléage'a (1992) lub Campbella (1995), przedmiotem badań ekologii człowieka są mechanizmy adaptacji, zarówno osobniczej, jak i społecznej, populacji ludzkich do zmieniających się warunków środowiska, rozpatrywane w szerokim ujęciu porównawczym. Przykładem tego typu ujęcia jest