jak kiedyś rozkwitały ginącym pęki białych róż i jak rozbrzmiewała ponad pobojowiskami dziarska piosenka o pani wojence, której wszystko z siebie potrafią dać <page nr=182> z lekkim sercem chłopcy malowani, a teraz, z głębi najciemniejszej nocy, z samego dna cierpień i poniżeń, znad ziemi udręczonej jak żadna inna i potarganej jak żadna inna, raz się jeszcze niosła sentymentalna melodyjka, łatwa i chwytająca za serce. Białe róże zaszumiały wierzbami, ułani już nie pędzili na swych koniach i nie tratowali upadających na ziemię, leśna piechota maszerowała teraz pod deszczami i w spiekocie, lecz śmierć i miłość dziewczyny pozostały te same, jakby wszystkie klęski, które przygniotły świat