zdecydowali się na lojalną współpracę z obozem władzy. W 1935 r. wicemarszałkiem sejmu został prezes UNDO, Wasyl Mudryj. Strategiczny cel partii stanowiło uzyskanie na obszarze południowo-wschodniej Polski autonomii terytorialnej dla Ukraińców. Zwolennicy UNDO nie otrzymali jednak zgody władz ani na autonomię, ani na utworzenie we Lwowie własnego uniwersytetu.<br>Tamtejsza inteligencja zakładała natomiast - korzystając z polskiego prawa - liczne spółdzielnie gospodarcze i placówki oświatowe (np. "Ridna Szkoła", "Proświta", "Łuh", "Sokił"); działało też wiele towarzystw ukraińskich, w tym naukowych.<br>Ukraińcy posiadali również własne wydawnictwa.<br><br>W porównaniu z sytuacją Ukraińców w ZSRR, w granicach II Rzeczypospolitej mieli oni zdecydowanie lepsze warunki rozwoju, zarówno ekonomicznego