już wymiar kulturowy. Z tego punktu widzenia nie jest ważne to, że góry są górami, a lasy - lasami, lecz, jak pisze J. Kolbuszewski (1987, s. 17), to, "co skłania do zadumy, co przypomina przeszłość, co jest egzegezą ťtekstuŤ natury, a zarazem psychoterapią - uspokojeniem zmęczonej duszy". Wytwarzają się w ten sposób intymne więzi między przyrodą a człowiekiem. Jeśli tych więzi nie ma, a człowiek traktuje przyrodę wyłącznie w sposób instrumentalny, nie ma ona dla niego żadnych wartości, można więc ją zanieczyszczać odpadami, niszczyć roślinność, deptać i zrywać co się tylko da. Wyraża się to częstokroć w swoistej nienawiści do przyrody, niejednokrotnie maskowanej