alby. Jeśli tej diagnozy nie da się w pełni zastosować do dwudziestowiecznej poezji polskiej, to bynajmniej nie dlatego, aby cechowała ją mniejsza obfitość takich transformacji. Przeciwnie, historykowi literatury czy krytykowi nie sprawiłoby większej trudności sporządzenie dość obszernej antologii polskich "pieśni porannych" od np. Staffa do poetów najmłodszych. Również sama antynomia "intymne a społeczne" mogłaby stanowić, jeśli nie jedyną, to jedną z najważniejszych osi problemowych takiej antologii