któremu jak cień, jak echo, towarzyszy zapytanie: ale jakim człowiekiem! Zdaje się, że jeśli nie na zawsze, to przynajmniej na czas dłuższy, rozstaliśmy się z zasadą równości ludzi, podobnie jak z ideą ciągłości postępu, czy doktryn przyrodzonej dobroci ludzkiej istoty. Naszemu widzeniu świata i naszemu doświadczeniu bardziej odpowiada zasada indywidualizacji istnień ludzkich, przyjęcie, że istnieją pomiędzy nimi różnice od najdrobniejszych i najbłahszych począwszy aż po dysproporcje największego wymiaru. Lecz domyślasz się, jak łatwo przy podobnym spojrzeniu posunąć się o krok za daleko i twierdząc, że każdy człowiek jest inny, jedyny i niepowtarzalny, zatrzeć pomiędzy ludźmi wszelką wspólnotę. Faszyzmy naszego czasu dały nam