smutku, u stóp Marty leżał najciężej skrzywdzony, najnieszczęśliwszy na świecie czworonóg. Jeszcze tylko nikły pląs ogona objawiał szczątek nadziei.<br>Z okaleczoną kończyną nie był już groźny dla wolno żyjących stworzeń, ale głośnym zachowaniem płoszył i przerażał, zwłaszcza wiosną, młode. Dopiero gdy się szło w Puszczę z Plowym, wiedziało i słyszało, jak bardzo jest zamieszkała.<br>Marta odchodziła, ogon neiruchomiał, nieporuszony pies pozostawał na miejscu powalony bezlitosnym zakazem. Gdy znikała z pola widzenia, szorując brzuchem po trawie czołgał się na ugiętych nogach, wlokąc jak płetwę okaleczoną. Prędko odkryty i odsyłany z powrotem po kilku niepowodzeniach zmienił postępowanie. Ruszał za Martą gdy już nie mogła