zamarło, skamieniało w powadze chwili.<br> Wreszcie odezwała się pani Heksenszus:<br> - Panie Osiełek, byłoby mi bardzo przyjemnie, gdyby pan zechciał<br>jutro spożyć z nami skromny obiad; czy pan lubi &lt;orig&gt;sztukamięs&lt;/&gt;?<br> - Tak - odparł Osiełek w zachwycie i głasnął się po udach.<br><br><br> <br> Pan Osiełek lubił się ubierać powoli, pan Porfirion Osiełek był<br>rozkosznikiem, jak by rzekł homileta. Gotowalnię miał urządzoną<br>higienicznie a z komfortem. Dębowa lustrzana szafa stała przy jednej<br>ścianie i właśnie przed zwierciadłem delektował się sobą śliczny,<br>nieoceniony pan Osiełek.<br> Kalesony włożył świeże, śnieżne, ufarbkowane z finezją, fałdujące jak<br>toga patrycjusza, związane z tyłu różową tasiemką.<br> Po chwili jednak, uśmiechając się do siebie