dość pokaźnej tuszy, wcale elastcznym krokiem stanął w kancelarii.<br>&lt;page nr=55&gt; Miał na sobie obcisłą, podniszczoną kurtę oficerską i był, rzeczywiście, w pantoflach.<br>- Pozwólże, panie Ksawery... - zawołał gospodarz. - Przedstawię ci kuzyna mojego, dzielnego niegdyś napoleończyka!<br>- Pułkawnik Oborski, do usług! - rzekł krótko tamtan podając dłoń panu Ksaweremu. - Od dziesięciu lat &lt;hi rend="spaced"&gt;na reformie&lt;/&gt;, czyli... jak by to rzec, na łaskawym emeryckim chlebie, psia ich mać kongresowa!<br>- Ale w naszych stronach to chyba niedawno.<br>- Trzy miesiące... tak! - skinął pułkownik głową już nieco siwiejącą. - Dymisję wziąłem, co prawda, w roku... hę, w osiemnastym! Niepodobna było służyć pod tym... psia jego mać, wielkim książęciem!... Niby, Konstantym...<br>Pan Ksawery spojrzał