za dużo. <br><br><br>- A zresztą... co ci na tym zależy?! - burknęła. <br><br><br>Usiadła półodwrócona od niej na ławce i zajęła <br>się swoim szyciem. Na próżno Krysia stała obok niej <br>długą chwilę ze spuszczoną głową i już <br>znowu przygasłymi oczyma, czekając na jakieś ośmielające <br>spojrzenie czy słowo. Adela nie zwracała na nią uwagi, <br>jak gdyby nie rozmawiała z nią przed chwilą, jak gdyby <br>jej wcale nie było. <br><br>Ale mimo to... mimo to od tego dnia Adela zaczęła <br>również, na pół świadomie, niemal niepostrzeżenie <br>dla siebie samej, obserwować Krysię. <br><br>Było w niej coś szczególnego, coś, czego nie <br>widziała jeszcze nigdy u żadnej dziewczynki. Coś <br>dziecinnego, płochliwego