jednak <br>nie ma. Konkretniej niż pobyt u wuja zarysował się więc zakład wychowawczy. <br>Ula myślała o tym niechętnie. Z tonu, jakim Zenek dopytywał się. gdzie jaki <br>ten zakład będzie, domyśliła się łatwo, że i on traktuje go jako smutną konieczność <br>&lt;page nr=275&gt;. Postanowił jej sprostać, więc jej sprosta, ale pragnąłby odwlec ją <br>jak najbardziej.<br> Ula czuła, że Zenkowi dobrze jest w jej domu. Poweselał, swobodniej się ruszał <br>i mówił, częściej się śmiał zwłaszcza jeżeli był z nimi ojciec.<br> Niestety, niedługo znajdzie się między obcymi ludźmi, w obcych murach.<br> Z rozmyślań wyrwało ją ciche prowokacyjne szczeknięcie Dunaja. Stał przed schodkami <br>i patrząc na nią wyczekująco