mi nogi w tyłek wrastają. Paplę po francusku i po angielsku, całkiem nieźle mi idzie, tata to zauważył i powiedział, że powinnam wyjechać do Paryża albo do Londynu, tam pracować i uczyć się przez całe wakacje. Przyszłe.<br>Nie da się ukryć, to jest wzruszające. Te wszystkie flagi, obce języki, i jak taki Metys gdzieś z końca świata, z Urugwaju czy Paragwaju, zasuwa nasze mazurki... Coś naprawdę jednoczącego. Osiemdziesięciu dwóch pianistów z dwudziestu ośmiu krajów! Ale czasem to mi się aż rzygać chce, tak mi się nudzi. Nie zajrzę do Chopina przez rok. <br>Staram się o tym nie myśleć, ale okropnie denerwuję się