Gombrowicza dzieckiem niedojrzałości i bezkształtu.<br>To co niecodzienne, nie do wiary, fascynujące tryska ze źródeł - co tu gadać - patologicznych. Chorobliwe jest podniecenie pułkownika ("tym bardziej, że obok siedziała jego narzeczona"); dziwaczna reakcja frustracyjna żony rannego; do leczenia nadaje się paniczny strach pierwszego z panów, co skaczą na ramiona sąsiadek, podobnie jak jawnie seksualny fantazmat drugiego. Cóż powiedziać o epileptyku. A przecież ze złożenia tych osobliwych impulsów powstaje oszalała parada tłumu, dziwaczny "balet" finału! Krótko mówiąc, niezwykłość zdarzeń zostaje przedstawiona jako wyraz fantazji ludzkiego "wnętrza". Gombrowicz nie ukrywa umowności, sztuczności swej fantastyki. Przeciwnie, podkreśla je, nalegając na bzdurność i nieskładność zachowań.<br>Filibert