kaja dwa razy (40, 3-5; 42, 1-6), a oskarżając się pokutuje w prochu i popiele. <br>Księgę zamyka niewielki epilog spisany prozą (42, 7-7), składający się z dwóch części. W pierwszej Jahwe pochwala Hioba i gani postawę jego przyjaciół (42, 7-9). Druga jest krótką opowieścią o tym, jak Jahwe wynagrodził Hiobowi jego cierpienie i wierność i przywrócił mu w dwójnasób wszystko, co posiadał, zapewniając mu pomyślność i długie życie (42, 10-17). <br>Przez długi czas ten wspaniały poemat uważano za opowieść historyczną. Jednak pewne cechy kompozycyjne, np. symetria wypowiedzi oraz powtarzający się motyw ocalenia z każdej klęski tylko