srebro"</>. Minęła bezpowrotnie epoka, odeszli ludzie, którzy ją tworzyli... Dwie kolejne pieśni to liryczne wspomnienie miłości (<q>"Byliśmy razem, pamiętam... noc się chmurzyła, skrzypce grały"</>) i nokturn-passacaglia (<q>"Miasto śpi, spowite mgłą"</>). Pieśń piąta, zatytułowana przez Szostakowicza Burza, daje upust utajonym, nagromadzonym uprzednio emocjom i poczuciu bezsilności wobec ślepego żywiołu (<q>"O, jak szaleńczo za oknem wścieka się, miota zła burza"</>). Wiatr, który mierzwił włosy Wasniecowowskiego Gamajuna, przerodził się tutaj w niszczycielski huragan... Pieśń następna - zastygła w poburzowej ciszy - obrazuje uczucie strachu przed dokonującym się przeznaczeniem: "Rozgorzały tajemne znaki [...]. Mój zgon przesądzony, bliski". I wreszcie pieśń siódma, końcowa, stanowiąca inwokację do Natury, "Pani