scenę kobiety pełne pasji, żądne władzy, kochanki i zbrodniarki. Amédée Pichot w recenzji z Angčle zwracał uwagę, że tylko Dumas zrównał na tym polu kobiety i mężczyzn; w jego sztukach matki i córki zapominają o swych obowiązkach, zdzierają ostatnie zasłony skromności i ulegają słabościom z tą samą ślepą frenezją, z jaką czynią to salonowi lowelasi.<br>W dramatach współczesnych Dumasa pojawiali się młodzi mężczyźni, którzy wiele rysów zapożyczyli z poematów Byrona. Tragizm miłości znalazł najpełniejsze ucieleśnienie w postaci bohatera dramatu Antony (Porte-Saint-Martin, 1831). Tytułową rolę grał w nim Pierre Bocage (1797-1863). Bocage-Antony, wysoki i szczupły blady młodzieniec o