jednak spoglądanie na Warszawę i całą Kongresówkę z tej właśnie przerażająco patetycznej perspektywy jest konieczne i czy rzeczywiście ten kąt widzenia pozwoli nam zobaczyć z kolei zwykłe życie społeczne tamtych lat we właściwych wymiarach? Podświadomie boimy się patriotycznej czy patriotyczno-rewolucyjnej legendy, która wyolbrzymiając problemy zasadnicze, ale przez to samo jakoś odświętne, sztucznie dramatyzuje historię, tworzoną przecież przez nakładające się na siebie codzienności szarych, indywidualnych biografii. Czy nie mitologizujemy tutaj życia naszych dziadków, którym w tamtych czasach udawało się przecież egzystować często bez bezpośrednich zetknięć z tym ponurym, politycznym obliczem rzeczywistości?<br>Problem wydaje się wykraczać poza granice epoki, o której mówimy