na zakwestionowaniu wszystkich dotychczasowych wartości i na podkreśleniu jednej wartości: nowego, wyzwolonego człowieka. Jest ona związana z różnymi pojęciami estetycznymi, ale przede wszystkim z siłą. Berenta denerwuje powszechna w naszej prasie na początku wieku dziennikarska interpretacja Blondbestii. Ale zaakceptuje on sam skok w nową jakość człowieczeństwa. Akceptuje nietzscheańska krytykę słabości, jałowości kultury - a są to wciąż kategorie estetyczne - lecz przede wszystkim krytykę nadświadomości historycznej, która zdaniem Nietzschego uniemożliwiała wszelki czyn, jakiekolwiek twórcze myślenie. Tak więc akceptowana przez Berenta nietzscheańska rewolucja w kulturze podważa to, co można nazwać dogmatycznymi czy transcendentnymi sankcjami pewnych wartości.<br> Płynący stąd program kulturalny jest oczywiście zarysowany przez