go wszelkiej wartości i tutaj tłum zgodził się z władzą: jeżeli złoto nie może być dla wszystkich - a nie może - to niech nie będzie dla nikogo. Sam pamiętam, jak w 1949 roku przerażeni właściciele złotych monet biegli z nimi pod karą ciężkiego więzienia do banków, by zgodnie z nakazem sprzedać je po urzędowej, śmiesznej cenie. Tego oczywiście nie zrobił mój ojciec: wybudował sobie skrytkę i jak zawsze miał rację. Jak ja wtedy gardziłem złotem! Gdybym go miał kilo, też bym je zaniósł do banku.<br>No i złoto mściło się teraz na mnie za tę okazywaną mu pogardę w imię szczytnych ideałów