narody, to czyż nie mam prawa, ba, obowiązku, niszczyć i usuwać z drogi każdego syna wrogiego narodu? Ale potencja czynu nie dojrzała jeszcze we mnie do morderstwa. Max Pfitzner przeszedł spokojnie, rozejrzał się pod fioletową lampką, a potem zniknął w głębi korytarza.<br>Droga była przede mną wolna. Nocą pilnował obozu jeden jedyny policjant; lekceważono cywilnych internowanych. Zszedłem na parter i otworzyłem wąskie okienko przy drzwiach wyjściowych. Znów rozwarły się przede mną szafirowe jasności nocy. Plac przed naszym gmachem szkolnym, pusty, wyglądał jak dekoracja teatralna po skończonym przedstawieniu. Wysunąłem nogę przez parapet, ale cofnąłem szybko, bo wzdłuż kościoła przemknął jakiś cień i zniknął