Stalina. Wychodzą na mównicę jeden za drugim najzagorzalsi chwalcy Stalina, najbardziej przez stalinizm uprzywilejowani polscy pisarze i poeci, nauczyciele narodu, czerwone twarze, zaślinione wargi, mętny wzrok, wychodzą inni, nie znani dotychczas, aby mieć wreszcie te swoje pięć minut, aby zagrzmieć, bo wolno i jest okazja bezpiecznie i małym kosztem zabłysnąć, jeden za drugim, jeden za drugim, defilada oportunizmu najważniejszego środowiska inteligencji, zwanej urzędowo "twórczą", co potwierdzają legitymacje, a nie twórczość. Grzmią brawa i przygłuszają gromkie słowa, gromkie oskarżenia, rewelacje, deklaracje. Obficie leje się słowna woda mająca zatopić przeszłość. <br>Tak w cząstkowych doświadczeniach, w niezbornych epizodach, świat pojawiał mi się w swej całości, lecz