z daleka od ludzkiej obecności.<br>Ludzka obecność za szybą przestała właśnie śpiewać, przestawiając struny głosowe na gwizd. Było to najgorsze, co można było z nimi zrobić. Świsty stanowiły astmatyczną, arytmiczną i najpodlejszą kakofonię. Odgłosy starej zepsutej lokomotywy podłączonej do dziurawego czajnika. Słuchał z niesmakiem, ale i z ciekawością, koncert był jeden na tysiąc. Święta Cecylia zakryła sobie w niebie uszy, a Euterpe na Parnasie padła zemdlona w objęcia Apollina. Przy całej niecodzienności dźwięków nie da się ich znieść na dłuższą metę.<br>Zniósł na krótką. Gwizdanie zatchnęło się, złapało gwałtownie oddech, zafurczało, umilkło. Teraz w miłosiernej ciszy uświadomił sobie, że próbowało oddać