go podejmą; miał tam na drzwiach zostawiać znak est, czyli jest. Tamtego dnia długo na to czekał, już zmierzch zapadał i lęk serce ściskał, że przyjdzie nocą wędrować. Toteż ogromne uczucie radości ogarnęło go, kiedy w ostatniej chwili, już w półmroku, na drzwiach jednej z niepozornych winiarni odnalazł biskup nie jedno est, lecz potrójne est! est!! est!!! Zaiste, było to odkrycie na miarę raju. Wino było tak wspaniałe, że zachwycony biskup utknął tam na dobre i nigdy do Świętego Miasta nie dotarł. A to złociste wino nazwano odtąd Est! Est!! Est!!! i tak przetrwało do naszych czasów.<br><br>&lt;tit&gt;Kapituła win&lt;/&gt;<br><br>Powoli, powoli