tureckiej. Charakteryzowały się one długą rękojeścią w całości pokrytą blachą zdobioną srebrnym filigranem (w egzemplarzach starszych) lub emalią (w młodszych egzemplarzach), jelcem w stylu perskim (o ramionach opuszczonych w dół) lub tradycyjnym prostym; rękojeści zaopatrzone były często w gruby pleciony łańcuszek łączący (i zamykający jednocześnie rękojeść) głowicę z przednim ramieniem jelca. Szable tej grupy miały szerokie głownie o małej krzywiźnie i pióro wyodrębnione konstrukcyjnie wyraźnym młotkiem. Ich pochwy były podobne do szabel typu tureckiego. Szable tureckie, mieszczące się w tej grupie, miały rękojeści z okładzinami z czarnego bydlęcego rogu i jelce o ramionach wygiętych w dół, o zakończeniach w kształcie liści