wytrzeszczała oczy, wpatrując się w miejsce, gdzie, jak<br>sądziła, powinna dostrzec choćby cień gramolącego się z takim trudem<br>osobnika.<br> I wreszcie coś zauważyła. Jakiś ruch.<br> To nie było dziecko. Raczej jakieś niewielkie zwierzę. Coś małego i<br>nie przypominającego żadnego znanego stworzenia, psa czy kota. Za duże<br>było na szczura czy jeża. I zbyt kanciaste.<br> Bardziej usłyszała, niż zobaczyła, jak zatrzymało się na półpiętrze,<br>ciężko sapiąc. Oddech był dziwny, do niczego niepodobny. Kojarzył jej<br>się z przesypywaniem piasku ze szklanki do szklanki.<br> Nie czuła lęku. Raczej litość i współczucie. Odczekała chwilę i kiedy<br>postanowiła zejść te kilka stopni i przyjrzeć się z