się, choćby instynktownie, że tworzenie języka wzorcowego, standardowego może sprzyjać w dogodnych okolicznościach odradzaniu się nowomowy i manipulowaniu językiem.<br>Na nową sytuację języka w społeczeństwie umasowiającym się czy masowym literatura polska po roku 1956 według Michała Głowińskiego odpowiedziała dwojako: powrotem do tworzenia własnej mowy, niezależnej w jakiejś mierze od standardów języka potocznego i wzmożonej zagęszczoną poetyckością (nurt lingwistyczny w poezji po 1956 r., eksperymentalny i kameralny) oraz naśladowaniem wszelkich gatunków i odmian mowy potocznej, jakie mnożyły się i nasilały w społeczeństwie. Wydaje mi się, że w tym drugim zakresie szczególnie dwa omawiane już zjawiska miały perspektywy najszersze. Po pierwsze - próba wywianowania współczesnej