całuje Julo... mój paryżanin.<br>(czule) Połóż głowę na kolanach. (gest posłuszny. Chwila<br>ciszy, ale tuż po tym atak kaszlu zmusza Poetę do<br>&lt;page nr=202&gt;<br><br><br><br> powrotu do normalnej pozycji) Zęby ci próchnieją. (patrzą<br>sobie w oczy)<br>SŁOWACKI<br> Niegdyś, gdy głowę tu dziecinną kładłem,<br> świat się zataczał. Słone, dzikie morza<br> wynurzały się. Niewody jedwabne<br> jeżyły rozognione me nozdrza...<br>MATKA głaska go po twarzy<br> niegdyś... Twe piersi dwa cienie rzucały<br> na mój krajobraz utkany z motyli...<br> Stałem w pośrodku... Nieskończenie mały...<br>MATKA z czułością ukaże wysokość dziecka, zawartą<br>między kciukiem i palcem wskazującym Tyli. (SŁOWACKI całuje palce MATKI,<br>której twarz naraz poważnieje)<br>Ten... ten, co Ci