do głowicy, a pozostaje w pewnej od niej odległości. Taka właśnie rękojeść stała się formą wyjściową do wykształcenia się rękojeści polskiej szabli husarskiej przez zastosowanie do ogólnej orientalnej formy (odpowiednio przetworzonej na Węgrzech, a następnie w Polsce) zamkniętego kabłąka, czyli elementu konstrukcyjnego przejętego z broni zachodnioeuropejskiej. Z tym jednak, że kabłąk ten najczęściej nie jest całkowicie zamknięty, dając w efekcie broń o szczególnych walorach funkcjonalnych. Taka konstrukcja kabłąka (i wynikająca z niej jego funkcja) przejęta została z broni zachodnioeuropejskiej i jest stosunkowo łatwa do prześledzenia w niektórych formach rapierów i szpad. <br><br>W Polsce szable mieszczące się w drugim typie, a o