poszturkiwań i kułaków, z błyskiem płazującego pałasza i z tym wreszcie, że za kompanią wychodzącą na plac musztry kilku żołnierzy niosło pęki pałek lub rózeg, którymi doraźnie i na miejscu wymierzano chłostę niezręcznym czy nieuważnym - Było w kompanii dwóch kadetów. <hi rend="spaced">Panów kadetów</> - jak należało o nich mówić zwyczajnym żołnierzom... "Panowie kadeci" mieli po siedemnaście lat, nosili się ślicznie we własnych mundurach z cienkiego sukna, a odznaczali się nie tylko srebrnymi galonkami na kołnierzach i mankietach, lecz także dobrym ułożeniem i gładkimi manierami: wreszcie, byli na pierwszym miejscu w opanowywaniu tajników musztry i władania bronią... Obaj, można by rzec, we krwi mieli