tak łatwo, <br>przypuszczam - odpowiada chłodno, bez cienia litości <br>dla babki niepokojów, Dominika. Jest zaskoczona, że potrafiła <br>tak powiedzieć.<br>- Żałujesz? - cedzi przez zęby babka i mruży <br>oczy lśniące dziwnym blaskiem. Ręce oparła o wysoką <br>poręcz krzesła i patrzy na wnuczkę spod przekrzywionej <br>w pochyleniu głowy ciemnej korony włosów.<br>Wygląda jak stara kakadu - myśli Dominika. - Śmieszny, <br>nieprawdziwy ptak.<br>- Czego żałuję, babciu? - Nie chce zaprzeczać <br>wprost, przyznać babce słownego zwycięstwa i swojego <br>wymuszonego uczucia.<br>- Że będę żyła tak długo?<br>- Ty to powiedziałaś, nie ja. - Dominika <br>powtarza zasłyszane gdzieś zdanie. Jest po prostu zmieszana. <br>I niepewna, czy oddaje stan swych uczuć w sposób jeszcze <br>dopuszczalny