charakterystycznym dla postur gotyckich kalectwem... z rysami wymyślonymi przez abstrakcyjne estetyczne formuły, dążące w gruncie rzeczy do odczłowieczenia. Ona - matka - zadowolona ze śmierci, którą wydała ze swego łona... A biały w gablocie wciąż jeszcze chce żyć, bo boi się, że z chwilą śmierci wybuchnie tajemnica i zaleje świat jak atrament kałamarnicy... To nie wszystko! Przechodzimy przez salę - bogobojną średniowieczną sakralność. Do uszu dochodzą jakieś wołania, wołania potępieńców, przygłuszone i tajemnicze... chwilami wydaje się to wszystko jakimś omamem... Coś przeciska się uparcie przez grube mury... Skąd to wołanie? "Czy ty też to słyszysz?" - pytam Jacka W. ... "Nie wiem, gdzieś chyba krzyczą..." Jakiś