bez reszty <br>niechaj ludzie obudzą się wreszcie śpiewały "Dżamble" <br>na trzecim piętrze żółtej kamienicy <br>zacząłem od początku uczyć się ciemności <br>(zielone drzewko było tylko podarunkiem <br>złożonym młodości) <br>obmyślałem formę nie było to zadanie trudne <br>ogród w którym tworzyliśmy nową konstytucję <br>był malutki jak koszyk z grzybami <br>wstań &lt;page nr=20&gt; <br>dokąd iść nie kalecząc sobie języka<br>dokąd iść nie wygłaszając przemówień<br>i nie dotykając sparaliżowanych pomników<br>to retoryczne pytanie nie jest bynajmniej metaforą<br>to pytanie zmieniło mnie w zbieracza anegdot<br>świat stał się stołem pingpongowym<br>w godzinie szczerości kiedy stół zamknął usta<br>pamięć wypełniała się trocinami rozmów<br> otulały kiosk "Ruchu"<br>godzinami popołudniowymi które<br>pamięć