posępne biodra,<br>Szczęki wysmukłe jak szkielecik wróbli.<br><br>Deszcz ją obmywa, odziewa ją pająk,<br>Balową suknię uplata pomału,<br>A czterej starcy uparcie zdążają<br>Do niepochwytnych zarysów morału.<br>Kanon<br>(1965)&lt;/&gt;<br><br><br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;KANON&lt;/&gt;<br>Oddechem poezji jest śnieg albo sadza<br>Kiedy śnieg jest oddechem - krzewy stoją czarne<br>A jeśli sadza - to oprósza dłonie<br>Zakochanych lub katów<br>Zarówno pobladłe<br><br>Głową poezji - krzak płonący w nocy<br>Przy nim jednorożce łby mają wysmukłe<br>Kruki - dzioby okute w pochewki ze złota<br>W kolanach dziewcząt<br>Rysują się słoje<br><br>Ojcem poezji - jej bogiem - jej drwalem<br>Ten chory człowiek z drżącym kręgosłupem,<br>Z twarzą tak sztywną jakby bicz ją przeciął<br>Lub cień<br>Mknącego