liczko i mądre oczy. Przez uchylone okna nadleciał odgłos szybkich, dźwięcznych uderzeń w szynę.<br>- Dzwonią do roboty - powiedziała Jaśka.<br>- Już rąk i nóg nie czuję, Chrystusie Nazareński - westchnęła Ziuta i pociągnęła z flaszki.<br>- Zostaw ten &lt;orig&gt;odikałon&lt;/&gt;!... Bierz rękawice. Chodźmy.<br>- Spójrz tylko, jak schudłam! - powiedziała Ziuta. - Spadło tu ze mnie sześćdziesiąt kilo. Dosłownie połowę tego, co kiedyś ważyłam.<br>Obie podawały cegłę na budowie. Służyły do tego drewniane nosiłki, które dźwigało się na przygarbionych plecach, przytrzymując dłońmi parciane pasy u ramion. Kładkami w górę na rusztowania, kładkami w dół. Ładunek był pokaźny, aż grzbiet trzeszczał, bo norma wysoka. Wiele zależało od nakładających cegłę