podszedł do Wawrzona, poklepał go po ramieniu i sztukę srebra chłopu do garści wpuścił.<br>- O Jezu - Wawrzon aż przestraszył się na widok ślicznego pieniążka i chciał hojnemu panu kolana obłapić, lecz ten już się oddalił.<br>- To ci dopiero dziw... co ta te jakieś wojdówki tak ludzisków za serca imają? - mruczał kmiotek rad wielce, i coraz to nowe kijaszki wyciągał z brzemienia.<br>Poszedł Miodową i jakoś nieopatrznie na pałac Marywilski skręcił.<br>- Wojdówki po dziesięć groszy, wielmożni panowie!...<br>Wojdówki-i-i!<br>Dochodził właśnie do ratusza, gdy naraz jakaś twarda, koścista ręka za kark go ułapiła z całej mocy. Zadygotał i zachwiał się od