rzeczywista. Bogactwo i splendor najszlachetniejszych tkanin - jedwabnej żorżety, ciemnoniebieskiego tiulu, fioletowego muślinu, <foreign lang="fr">crepe de Chine</>, turkusowego szyfonu bądź czarnego rypsu przypominały toalety przedwojennych gwiazd kabaretu i niemego kina. <name type="person">Pola Negri</> we wspomnieniach pana Adama nadal tańczyła w krojonej ze skosu i wyszywanej paciorkami z <orig>iryzowanego</> szkła koszulce. Wyzywającym makijażem i kocimi ruchami wywoływała niemałe poruszenie wśród męskiej publiki. Niedościgniona elegantka Zula Pogorzelska śpiewała w <name type="place">Qui Pro Quo</> odziana w prostą, rozświetloną drobnymi kryształkami, wieczorową kreację o obniżonym stanie. Ogólne rozbawienie wywoływał kolejny żart Miry Zimińskiej. Atmosferze tej poddawały się nawet same stroje, wszak - jak mawiała słynna francuska projektantka <name type="person">Madelaine Vionnet</> - "<q>Kiedy