jednak codzienność relacji między autorami a dyrekcjami teatrów układała się inaczej.<br>W dobie romantycznej rozszerzano na przykład, zgodnie z ideą historyzmu, ambitne postulaty Talmy dotyczące kostiumu aktorskiego. Wzory czerpano z malarstwa, z obrazów - Rafaela, Tycjana, Veronese'a. Inspiracją dla innowacji kostiumologicznych stała się także moda na egzotyzm i chęć ukazania odległego kolorytu lokalnego. Te nowości teatry przyjmowały jednak z wielkimi oporami. Przeszkodą były nie tylko względy finansowe, uniemożliwiające odpowiednie wyposażenie teatralnej garderoby, lecz także niechęć aktorów (a zwłaszcza aktorek) do wkładania kostiumów, które uznawali za nieodpowiednie do swego typu urody lub ośmieszające, sprzeczne z obowiązującą modą. Oficjalną akceptacją idei kostiumu historycznego w Paryżu