w słońcu zabaweczek. Wybuchy bomb były dalekie i nierealne. Nie bombardowano silnie bronionego Śródmieścia. Po chwili syreny odwoływały alarm i tramwaj ruszał dalej. Kiedy wreszcie dowlókł się na Sadybę śpiesznym krokiem ruszyłem ku półkolu ulicy Okrężnej. Zbliżając się do numeru 16, zobaczyłem ku mojemu zaskoczeniu, że oboje, macocha i Witold, kończą załadunek gotowego do drogi Opla. <br>- Godzinę temu Witold odebrał telefon z zakładów PZInż. Kazali mu się natychmiast spakować do samochodu i stawić ze mną na punkcie ewakuacyjnym. - powiedziała macocha zupełnie bezbarwnym, apatycznym głosem. - To wszystko, co zdołaliśmy przez tę godzinę spakować i załadować. Z resztą rób, co będziesz uważał za