polem ujawniania prawdy o sobie.<br>Tak więc refleksja nad procesami egotycznej solidaryzacji doprowadziła nas do odkrycia aksjologicznego wymiaru człowieka. Umożliwiło to odpowiedź na pytanie, które z doświadczeń egotycznych jest najbardziej podstawowe. Idąc w głąb po linii aksjologicznego doświadczenia, dochodzimy do fenomenologicznego przeczucia siebie jako pewnej absolutnie swoistej wartości. Warunkiem możliwości konstytuowania się takich czy innych doświadczeniowych odmian Ja jest Ja aksjologiczne. Ja aksjologiczne jest Ja pierwotnym. Znaczy to, że Ja pierwotne nie jest realnym, czasoprzestrzennym bytem, lecz irrealną wartością. Realne istnienie człowieka stanowi mniej lub bardziej udaną próbę czasoprzestrzennej realizacji tej wartości. Jest ono zawsze warunkowane bardziej podstawowym doświadczeniem typu aksjologicznego