Typ tekstu: Książka
Autor: Urbańczyk Andrzej
Tytuł: Dziękuję ci, Pacyfiku
Rok: 1997
moją bazą, moim jestestwem. Nie jest mi tu źle. Mam jedzenie, mokre bo mokre, ale własne spanie, plastikową skorupę. Nigdzie mi się nie śpieszy. Tu żyję, tu tyję.
Oczywiście, chciałbym już być w Kalifornii! Ale ponieważ nie jestem i na pewno nieprędko będę, muszę o tym prawie zapomnieć. Omnia mea - kontentujemy się tym, co mamy. Przypomina mi się z telewizyjnego "Kabaretu Starszych Panów": Tym, co masz, tym się syć, Zawsze gorzej może być.
Dośpiewuję: Pospać - żreć, pospać - żreć, Byle zbyć, byle zbyć...
Te dwa miesiące są tak długie, tak odległe. Nie chcę o tym myśleć. To jest mój dom i tu
moją bazą, moim jestestwem. Nie jest mi tu źle. Mam jedzenie, mokre bo mokre, ale własne spanie, plastikową skorupę. Nigdzie mi się nie śpieszy. Tu żyję, tu tyję.<br> Oczywiście, chciałbym już być w Kalifornii! Ale ponieważ nie jestem i na pewno nieprędko będę, muszę o tym prawie zapomnieć. Omnia mea - kontentujemy się tym, co mamy. Przypomina mi się z telewizyjnego "Kabaretu Starszych Panów": Tym, co masz, tym się syć, Zawsze gorzej może być.<br> Dośpiewuję: Pospać - żreć, pospać - żreć, Byle zbyć, byle zbyć...<br> Te dwa miesiące są tak długie, tak odległe. Nie chcę o tym myśleć. To jest mój dom i tu
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego