na wysokości linii równowagi, co równa się wielkości akumulacji na tej wysokości (por. rys. 4.5). T.J. Andrews (1972, 1975) proponuje, aby wyrażać ilość masy stopniałej na linii równowagi w postaci ilości energii niezbędnej do jej stopnienia (zakładając w celu uproszczenia topnienie, a nie parowanie). W klimatach polarnych i kontynentalnych ilość tej energii jest mała, a w klimatach oceanicznych znacznie większa. Energetyczne określenie ablacji na linii równowagi jest bliższe terminowi: energia zlodowacenia.<br> Wspomniane wskaźniki określają intensywność wymiany masy lodowca z otaczającym środowiskiem. Jeżeli przychody masy są duże, towarzyszą im duże ubytki. W przypadku lądolodu antarktycznego akumulacja jest bardzo mała, a