tożsamość omawianej kategorii dewiantów są zorganizowane wokół (nie ujawnionej jeszcze) dewiacji przed pojawieniem się reakcji społecznej, do której wywołania zresztą wyraźnie zmierzają. Dla &lt;orig&gt;samonaznaczającego&lt;/&gt; się dewianta-nonkonformisty brak reakcji społecznej może stanowić nie lada kłopot. Stawiałby bowiem pod znakiem zapytania cały wysiłek włożony w nonkonformistyczny styl bycia, który godzi w konwenans. Nonkonformizm istnieje przecież tylko w takiej mierze, w jakiej jest za taki uważany.<br>Mamy więc tu do czynienia z kolejną kategorią dewiantów o statusie osiągniętym w wyniku &lt;orig&gt;samonaznaczenia&lt;/&gt;, którzy bynajmniej nie są ofiarami &lt;orig&gt;naznaczeń&lt;/&gt; otoczenia. Tę grupę dewiantów cechuje to, że, mówiąc obrazowo, społeczeństwo wyrządza im krzywdę w wypadku braku