kręciła głową, przypadło im w baraku miejsce nie opodal drzwi, skąd ciągnął chłód, ale nie mieli wyboru, gdyż dawniej zasiedziali tubylcy przywłaszczyli wygodniejsze strony. Dostali jednak w posiadanie stół, przy którym można było usiąść na taboretach. Wieczorem świeciły żarówki, a zdążyli od nich odwyknąć w ciągu dwóch lat posługiwania się kopcącą lampą naftową. Ci, którzy tu zimowali, wspominali, że śnieg zawiewał baraki po dach, aż trudno było się przekopać na boży świat. Teraz śnieg tajał, leżąc brudnymi łachami. Nie opodal baraków stała łaźnia z sosnowych bierwion, z której buchały gęste kłęby pary, ilekroć ktoś uchylił drzwi.<br>W samym Nowym Depo wyrosły