herbaty, i to prawdziwej, kantońskiej. Trzy minuty później wbił oczy w parujący napój w kremowej filiżance. Czy to odcień starej miedzi, czy już brąz zwiędły, studiował barwę. Przypatrywał się rosieniu na brzeżku, posłodził, dwie łyżeczki. Cukier, święto absolutne.<br>Milczenie przerwał nieporadnie i chropowato Konstanty: - Kartofle ludziom na gwałt gniją po kopcach, szykuje się głód.<br>- Dlaczego gniją? Z jakiej przyczyny? - spytała Róża, ściągając usta; jej rozpuszczone włosy, znalazła czas, aby je przeczesać, lśniły. Siedziała, mając okno za plecami, a zimowe słońce było ogromne i bardzo żółte, jak dno złotego garnka.<br>- To przez tę chwilową odwilż, poprzednie mrozy należycie gruntu nie skuły, bo