w postaci małych białych pastylek.<br><br>Towarzyszyłem mu nieraz, gdy załatwiał swoje sprawy na mieście. Pewnego dnia szliśmy ulicami Kijowa w wiosennym słońcu. Weszliśmy do banku Azowsko-Dońskiego, gdzie ojciec zamierzał oddać weksle do dyskonta. Urzędnik w okienku podniósł głowę. Był to Fiodor Michajłowicz Kołosow.<br><br>- Jak tam w szkole? - zapytał tarmosząc kozią bródkę i wykrzywiając twarz, co miało oznaczać uśmiech.<br><br>- Wspominamy pana, Fiodorze Michajłowiczu... Szkoda, że pan nas opuścił.<br><br>Oczywiście kłamałem. Nikt go nie wspominał, nikt go nie pamiętał, tak jak nikogo z nas nie obchodził już Tietier-Wietier. Nie lubiliśmy Jungmanna, Bułatowowi dokuczaliśmy z właściwym sztubakom okrucieństwem. Szanowaliśmy Korieniewskiego i nauczycielkę francuskiego