się nader kłopotliwa. Po pierwsze, Marusarz<br>nie znał dobrze Krakowa, aby bezpiecznie się wydostać za<br>miasto, a po wtóre, nie mógł zostawić na ulicy osłabionego<br>kolegi. Wciągnął go więc do jednej z najbliższych bram.<br>Bugajski usiadł na schodach, westchnął głęboko kilka razy<br>i poczuł się nieco lepiej.<br> - Stachu, uciekaj! Jestem krakowianinem i dam sobie<br>radę - tłumaczył. - Pozostanie we dwójkę nie ma sensu, ja<br>przez chwilę odpocznę i będę wiał - dodał Olek już jakby<br>z większą energią. Wskazał koledze kierunek i wyjaśnił,<br>którędy będzie mógł się wydostać. Rozstali się po serdecznym<br>ucałowaniu i uścisku.<br><br><br> Marusarz kluczył pomiędzy domami. Jeśli nie było nikogo